Πήρε χρόνια η απονεύρωση. Δύσκολη δουλειά. Έχεις πόλεμο. Παγκόσμιο. Πρώτο. Δεύτερο. Περνούν κι άλλοι τα ίδια. Δεν είσαι μόνος. Παγκόσμιος σου λέει. Και πολεμάς. Για μια Ελευθερία. Αυτή,την ίδια που σου στέρησαν επίσημα μετά, στις χούντες που επέβαλαν. Εκείνες που κατάλαβες και τις άλλες που διαισθάνθηκες. Σου πέταξαν στα μούτρα ένα ξεροκόμματο και από τη λαχτάρα σου μην και ξαναπεινάσεις το 'θαψες στον κήπο κι ύστερα κι άλλο κι άλλο. Νοικοκύρης. Όλα τα 'κρυψες στον κήπο ώσπου μούχλιασαν και βρώμισε ο τόπος όλος. Μα εσύ, δεν μυρίζεις πια. Συνεχίζεις και θάβεις τα ξεροκόμματά σου. Ποτέ δεν ξέρεις. Και δεν τα δοκιμάζεις, έτσι κι αλλιώς δεν έχεις γεύση. Κι ούτε ακούς. Ο δίπλα απολύθηκε. Και ούτε βλέπεις. Πού είναι ο γείτονάς σου; Μέρες τώρα, δεν τον βλέπεις. Κλείστηκες στο σπίτι και δεν βλέπεις. Μόνο ειδήσεις. Αυτές χρειάζονται. Μην τυχόν και δεν ολοκληρωθεί η απονεύρωση. Και ξαναπονέσει το δόντι. Και αρχίσεις πια και νιώθεις, και πιάσεις το ντουφέκι κι αρχίσεις πάλι να πολεμάς. Για εκείνη. Την ίδια. Την Ελευθερία λέω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου