Κι ας ήσουν ράθυμο και νυσταγμένο.
Κι ας ψήθηκε το σώμα σου απ' το αλάτι,
ας έγινε η επιδερμίδα σου σταρένια απ' τον ήλιο.
Κι ας έβαψες τα μάτια σου με σκιές ροδαλές και φεγγάρια ολόφωτα πανσέληνα.
Δεν παραδέχτηκες ούτε για μια στιγμή πως είσαι καλοκαίρι.
Έτσι αγύριστο κεφάλι ήσουν πάντα.
Με το ζόρι σε κυνηγούσα να φας μια φέτα καρπούζι και να πιάσεις ψηλά τα μαλλιά.
Με το ζόρι και να μπεις στο πλοίο για το νησί.
Με το ζόρι να βάλεις τα πέδιλα και τ' άσπρα σου
όταν πια έλιωνες από τη ζέστη κι ούτε τότε...
όχι, δεν είσαι καλοκαίρι.
Και για να 'χουμε καλό ρώτημα, τι είσαι, αν δεν είσαι καλοκαίρι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου