Κάποτε οι χούντες

   Κάποτε οι χούντες ήταν ξεκάθαρα ομολογούμενες και εφαρμόζονταν με στρατιωτική πειθαρχία... Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν...
Οι επικοινωνιακές στρατηγικές εξελίχθηκαν τόσο, που μια επιβολή της θέλησης των ολίγων μπορεί κανείς να την ονομάσει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή κυβέρνηση συνεργασίας ή όπως τελοσπάντων τον βολεύει...

   Το παράδοξο ήταν πάντα, το πώς αυτά τα επικοινωνιακά προόδευσαν από την ίδια τη γενιά του Πολυτεχνείου, εκείνη που ζητούσε αμιγώς κομμουνιστικά ψωμί, παιδεία και ελευθερία. Θα μου πεις και τι να έκανε; Η αριστερά σε πληγώνει και σε διώχνει. Εσύ  αναζητάς έναν τρόπο να αναπτυχθείς και έχεις την ανάγκη να εκφραστείς. Κάπως έτσι τα άτομα που είχαν θέληση και οράματα μπήκαν σε τροχιά σοσιαλιστική, κοντινή στην ιδεολογία τους, και εκεί  κακόμαθαν σαν τα μοναχοπαίδια και ξέχασαν τα κομμουνιστικά.
   Και ήρθαμε στο σήμερα. Με μια αριστερά που εξακολουθεί να πληγώνει και να διώχνει, κατακερματισμένη, με τη μια της πλευρά να ζει 100 χρόνια πίσω και την άλλη ξέρω και γω πού; Χωρίς στόχο, χωρίς όραμα, χωρίς... και χώρια... Σήμερα δεν στέκεται το σύνθημα του Πολυτεχνείου γιατί πολύ απλά κανείς δεν το πιστεύει. Και δεν το πιστεύει συνολικά. Καθένας το θέλει για τον εαυτό του. Πρέπει να αλλάξει. Να λέμε το ψωμί μου, η παιδεία μου, η ελευθερία μου. Και έτσι η αριστερά δεν θα ξεπεράσει ποτέ τα σύνδρομά της, δεν θα την πιστέψει κανείς και θα μείνει χίλια κομμάτια, ένα για τον καθένα μας...