Οργή. Αγανάκτηση. Θυμός. Άρνηση. Θλίψη. Βιαιότητα. Απόγνωση. Ποιό έρχεται πρώτο; Ποιό ακολουθεί; Μήπως εισβάλλουν όλα μαζί την ύστατη στιγμή πριν το τέλος; Μήπως όλα μαζί φουντώνουν κατά την ακύρωση της αξιοπρέπειας και την καταπάτηση της ελευθερίας; Και πώς στοχεύουν να επαναφέρουν τις ισορροπίες; Και ποιές είναι οι ισορροπίες; Η απαξίωση της γνώσης απέναντι στο μέσο; Η υπερκατανάλωση απέναντι στην κατάθλιψη; Η εξαγορά των πάντων για το φαίνεσθαι έναντι στην ουσία; Το λάδωμα των υπηρεσιών χάριν της προτεραιότητας; Ο θάνατός σου η ζωή μου; Αυτή είναι η προηγούμενη κατάσταση. Υπέρ αυτής αγωνιζόμαστε; Αναρωτιέμαι. Γιατί το να συναντιούνται τυχαία τα αιτήματα μερικών ομάδων ατόμων και μαζί να καταλήγουν στο δρόμο δεν είναι το ουσιαστικό. Το ουσιαστικό είναι, όταν πλήττεται ένας να συστρατεύονται όλοι. Το ουσιαστικό είναι, όταν πέφτει ο ένας να υπάρχουν γύρω του χέρια να τον σηκώσουν και όχι πόδια που τον κλωτσούν. Το ουσιαστικό είναι πως, είμαστε όλοι ίδιοι, με τα ίδια δικαιώματα και με τις ίδιες υποχρεώσεις και ο αγώνας -όχι τώρα, αλλά πάντα- μας θέλει όλους μαζί. Όχι ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΕΒΟ, εκπαιδευτικοί, γονείς, αγανακτισμένοι κλπ. κλπ.Και μόλις δώσεις το ξεροκόμματο στον έναν να περνάει σφυρίζοντας αδιάφορα δίπλα από τον άλλο που πεινάει.
Το τυχαίο δεν διαρκεί. Τελειώνει. Θα το τελειώσουν αυτοί. Κι έτσι καθένας μόνος του θα γυρίσει στην προηγούμενη κατάσταση και ετούτη η ιστορία θα κάνει κύκλους. Και για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ λόγος ουδείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου