Με πόνους στο σώμα πια σε ορίζω.
Σαν λέξη
άγνωστη από τα συμφραζόμενα –
σαν ορισμός χαμόγελου:
ελαφρά σύσπαση των μυών
περί του στόματος,
μη εμφανής οδοντοστοιχία,
χείλη που στοχεύουν ανοδικώς
την άκρα βλεφαρίδα.
Όποτε το οικείο ορίζει τα συμφραζόμενα –
σαν ορισμός δακρύου:
υγρού,
υφάλμυρου,
που χρόνια τώρα
διαβρέχει
το παρόν σου πρόσωπο.
Έτσι πια σ’ αναγνωρίζω.
Παραλλήλως εκτεινόμενη,
κοιτάζοντας από το άπειρο
το σημείο τομής
του οικείου με τα συμφραζόμενα.
Μπιλάλη Έφη
