Τα συμφραζόμενα

Με πόνους στο σώμα πια σε ορίζω.

Σαν λέξη άγνωστη από τα συμφραζόμενα –

σαν ορισμός χαμόγελου:

ελαφρά σύσπαση των μυών

περί του στόματος,

μη εμφανής οδοντοστοιχία,

χείλη που στοχεύουν ανοδικώς

την άκρα βλεφαρίδα.

Όποτε το οικείο ορίζει τα συμφραζόμενα –

σαν ορισμός δακρύου:

υγρού,

υφάλμυρου,

που χρόνια τώρα

διαβρέχει

το παρόν σου πρόσωπο.

Έτσι πια σ’ αναγνωρίζω.

Παραλλήλως εκτεινόμενη,

κοιτάζοντας από το άπειρο

το σημείο τομής

του οικείου με τα συμφραζόμενα.

                                                      Μπιλάλη Έφη

Nα κυβερνάται κανείς ή να μην κυβερνάται;

      Εδώ και μια εβδομάδα παρακολουθούμε τη σκυταλοδρομία των διερευνητικών εντολών. Φτάσαμε στο σημείο όπου αυτός που παρέδωσε τη σκυτάλη θα κόψει και το νήμα - πρωτότυπο δε λέω. Αυτή την αίσθηση έχω γιατί δεν νομίζω πως θα μας αφήσουν να πάμε σε νέες εκλογές. Δεν θέλει η Ευρώπη, δεν θέλουν κι αυτοί. Όλες αυτές τις μέρες υπάρχει από τη μια η καταστροφολογία για το τι θα απογίνει η χώρα, από την άλλη η θριαμβολογία για το τι είπε ο λαός. Ο λαός βέβαια από την πλευρά του για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, τίποτα δεν είπε. Εξακολούθησε να θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αυτό δηλαδή που έκανε πάντα. Τα τριάντα τουλάχιστον τελευταία χρόνια. Τα ήθελε όλα. Ας μην μπορούσε να τα έχει. Τώρα θέλει και Ευρώπη και διαγραφή του χρέους. Ωραία ιδέα. Πιασάρικη. Και να μην δουλεύω, και να έχω φράγκα. Και εγώ πολύ θα το ήθελα. Όμως αυτά τα ωραία είναι μόνο για τα όνειρα. 

             Η παιδεία είναι σπουδαίο πράγμα, και μας λείπει. Στην αμάθειά μας πάνω στηρίζουν το κόλπο και μας πιάνουν να σκεφτόμαστε με τη νοοτροπία που χρησιμοποιούμε όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Το γκολ ήταν καθαρό. Ο διαιτητής φταίει. Ψηφίζουμε όπως διαλέγουμε ομάδα, ανάλογα με το πόσα πρωταθλήματα και το πόσες περσόνες έχει στο ενεργητικό της. Οι Έλληνες είναι λαός συντηρητικός. Προσπαθεί να σώσει τα κεκτημένα του. Το έμαθε αυτό καλά. Κι ας ήταν ο παππούς του στο βουνό αντάρτης. Κι ας τον έσφαξαν στην πλατεία του χωριού. Μας μάθανε καλά να μισούμε τον κομμουνιστή. Αυτός είναι ο εχθρός. Ούτε καν η θεωρία της εξέλιξης δεν μας φτάνει. Όταν δεν έχεις κεκτημένα πρέπει να προσαρμοστείς. Τίποτα. Λες και υποστήκαμε λοβοτομή. Και χαιρόμαστε που κάναμε αριστερή στροφή. Κι ας γράφει στη στροφή "προς Αγορές". Εμείς στο όνειρο ό,τι θέλουμε διαβάζουμε. Και στην ανάγνωση αυτή βλέπουμε "προς Ευρώπη - τον νέο ειδυλλιακό τόπο όπου βασιλεύει η ισότητα και η ισονομία, οι λαοί είναι χαρούμενοι και ζουν ευτυχισμένοι". Τι ώρα έβαλα το ξυπνητήρι; Σε 300 χρόνια...; Ας κοιμηθώ λοιπόν. Είναι νωρίς ακόμα...

Οι μέρες της κρίσης

   

     Κρίση. Κρίση. Κρίση. 3 χρόνια τώρα ακούμε τη λέξη και στεκόμαστε μπροστά της ενεοί. Αναρωτιέμαι τι σημαίνει κρίση. Κατά το Βικιλεξικό, κρίση σημαίνει: 1. η ενέργεια και το αποτέλεσμα του κρίνω, η νοητική ενέργεια που οδηγεί σε μια απόφαση ή επιλογή 2. η απότομη όξυνση ενός προβλήματος. Στην περίπτωσή μας, υποθέτω πως ισχύει ο δεύτερος ορισμός. Κρίση χρέους. Η απότομη όξυνση του χρέους. Βέβαια υπάρχει και ο πρώτος ορισμός. Κρίση χρέους. Η ενέργεια και το αποτέλεσμα του κρίνω που οδηγεί στο χρέος. 

      Οι προηγούμενες κυβερνήσεις που όλοι κατηγορούμε για τις λανθασμένες ενέργειες (τη λάθος κρίση δηλαδή) είχαν εκλεγεί δημοκρατικά από εμάς τους ίδιους ως αντιπρόσωποί μας στη νοητική ενέργεια που οδηγεί σε μια απόφαση ή επιλογή. Λάθος Κρίση ή Κρίση Λάθους; Και η σημερινή κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση που διορίστηκε από τους αντιπροσώπους, των αντιπροσώπων, ω αντιπρόσωποι; Καταλογίζεται στο Λάθος ή στην Κρίση; Γιατί τίποτα δεν κρίθηκε ακόμα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Γιατί αφήσαμε στον αντιπρόσωπο την ενέργεια του 'κρίνειν' κι εμείς λουστήκαμε το αποτέλεσμα. Οι γενιές του αποτελέσματος. Οι γενιές που ακολούθησαν τις σχεδιασμένες ενέργειες των άλλων: των γονιών, των φίλων, της εκπαίδευσης, της τηλεόρασης, της διαφήμισης, του φέισμπουκ. Αποτελεσματικά. Θα σπουδάσεις. Θα κάνεις μεταπτυχιακό. Θα κάνεις και διδακτορικό. Θα βάλεις Levi's, Armani, Diesel. Θα κρατήσεις μια Louis Vitton. Θα οδηγήσεις suv και θα κάνεις διακοπές στις Μαλδίβες. Θα παντρευτείς τον Κωστάκη που δουλεύει στην τράπεζα. Θα παντρευτείς την Μαιρούλα που έχει πολυκατοικία. Θα τα σπας κάθε βράδυ στον Κιάμο (και στον Ρέμο, εντάξει). Θα βλέπεις Ηλιάκη και θα διασκεδάζεις με τις υπέροχες χορευτικές της ικανότητες. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τέλεια τα αποδεχτήκαμε όλα. Καμία νοητική ενέργεια που να οδηγεί σε απόφαση ή επιλογή. Καμία κρίση. Φτώχια μπορεί. Στο πνεύμα, στην αξία, στην αισθητική, στη γνώση, στο συναίσθημα, στο όνειρο, στην αγάπη. Άλλωστε τι μας νοιάζει; Ακόμα καλύτερα να ενεργούν για μας οι άλλοι, ο Γερμανός ας πούμε, ανώτερο είδος. Για μας το αποτέλεσμα μετράει. Η Louis Vitton βρε αδερφέ. Κι ας είναι η φτηνή απομίμηση που πουλάνε στη λαϊκή. Ποιος θα το καταλάβει;

Λευκό

Ήρθες.
Ντυμένη με φουστάνι λευκό
κι ένα κόκκινο βελάκι στα μαλλιά.
Είδα το κόκκινο.
Και σε ονόμασα έρωτα.
Σε ξεγύμνωσα.
Το απαιτούσε το συναίσθημα.
Στάθηκες.
Ξυπόλυτη με τα μαλλιά σου λυμένα.
Κανένα χρώμα.
Θα σε ντύσω, λέω.
Θα σε βάψω, λέω.
Θα σου δώσω όνομα, λέω.
Έφυγες.
Φωνάζοντας πως έχεις όνομα.
Έφυγες.
Ντυμένη με φουστάνι λευκό.