Κι όμως... έχει πιάσει μια βροχή με τα όλα της - αστραπές, βροντές, τα συναφή... (Τι έχω πάθει και τα βάζω πότε με τους παλιόκαιρους και πότε με τα καλοκαίρια, είναι μια κατάσταση που χρήζει ψυχιατρικής προσέγγισης. Είναι ίσως, που μια κουβέντα για τον καιρό σε βγάζει από τη δύσκολη θέση του να μην έχεις τι να πεις...) Έτσι λοιπόν, παλιόκαιρος, καταιγίδα τοπική, με τις αστραπές, τις βροντές και τα όλα της. Και για να εξηγηθώ. Τα φαινόμενα πολλές φορές είναι τοπικά, πολύ τοπικά, τόσο τοπικά όπως όταν επικοινωνείς χρησιμοποιώντας τον υπολογιστή σου. Ή νομίζεις ότι επικοινωνείς. Στην πραγματικότητα μιλάς σε μια προέκταση του εαυτού σου. Εκείνη την εξαίσια, την πανέξυπνη, την πολυτάλαντη και εύστροφη.
Η καταιγίδα, ως φαινόμενο τοπικό, παρουσιάζει μια βαθύτατη στροφή έσω, με τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά όσων μόλις αναφέρθηκαν. Ετούτη η προέκταση εαυτού, αν και θορυβώδης, είναι μοναχική, λιγομίλητη και αδέξια. Ξεκινά στάλα στάλα, δίνοντας στο χώμα εκείνη τη μυρωδιά του φθινοπώρου που ανασύρει πάντα αναμνήσεις και συνεχίζει δειλά ώσπου μια τεθλασμένη γραμμή από φως σχίσει τον υπνωτισμένο ουρανό του μέσα. Ναι, αυτόν που έτσι ληθαργικά γέρασε κι αργοπεθαίνει. Αν αυτός καταφέρει και ξυπνήσει τότε ακούγεται η βροντή. Να την φοβάσαι αυτή την αστραπή που σε ξυπνά. Αυτή έχει φτάσει πολύ κοντά. Η βροχή έχει πια δυναμώσει. Οι αστραπές και οι βροντές η μια μετά την άλλη ταράζουν πια το νευρικό σου σύστημα (Μπα; Είχες και νεύρα;). Ακάθεκτη και με τα όλα της, πάντα θορυβώδης όσο μοναχική, λιγομίλητη και αδέξια θα τα πλύνει όλα και ό,τι προεξέχει, πρώτα θα το κάψει κι ύστερα -αν προλάβει- θα το πλύνει κι αυτό... Σςςςςς! Δεν ακούω... Σταμάτησε.
